پیام نوروزی ۱۳۹۷

کورش زعیم

سال ۹۶، سال ویژه ای در عمر جمهوری اسلامی بود. سالی بود که افشاگری های سالهای اخیر از فساد و غارتگری های سردمداران که تا پایان دهه هشتاد توسط سران حکومت و دولت هایش پنهان نگه داشته میشد به اوج خود رسید. گستره و ژرفای این فساد حتی به مخیله دشمنان نظام "مقدس" هم نمیرسید که چگونه یک مشت ناشایسته و ناکارآمد و بی اخلاق در این دهه ها فقط بخاطر پشتیبانی از سیاستهای نظام به مقام های بالا گماشته میشدند و تنها هنرشان را که دزدی و کلاهبرداری از ملت بود آزادانه به نمایش می گذاشتند و از حمایت ساختاری سه قوه هم برخوردار بودند.

چه نخبگان دانشمند، کارآفرین، متخصص و هنرمند میهن پرستی که از کشور فراری داده نشدند و یا به جرم انتقاد از فساد و ناکارآمدی ساختاری و دلسوزی برای کشور و ملت که با بهانه های کودکانه و خلاف قانون به زندان افکنده نشدند تا مزاحم دزدان و قاچاقچیان و اختلاسگران خودی نباشند؛ و چه مفسدان فی الارضی که در همان دادگاهها تبرئه و آزاد گذاشته نشدند.

نامه اعتراض کورش زعیم به شورای شهر تهران

به هموندان محترم شورای شهر تهران

درباره: نامگذاری خیابان نفت به نام مصدق

دو نامه گذاشته خود به این شورا در زمان ریاست آقای مهدی چمران و در دیماه امسال به ریاست آقای محسن هاشمی، که هر بار که شورای شهر تهران هوس نامگذاری یک خیابان را به دکتر محمد مصدق میکرد؛ اقدام دیروز شورا را در تغییر نام خیابانک نفت به مصدق تقبیح می کنیم. این خیابان کوتاه بخاطر وجود ساختمان شرکت نفت بنام نفت نامگذاری شده و برخلاف نامگذاریهای جمهوری اسلامی مناسب هم بوده است.

به ملت بزرگ ستمدیده و خشمگین ایران

از: کورش زعیم

به مناسبت خیزش دیماه ملت ایران:

ناخرسندی شما از شرایط نابسامان کشور که چهار دهه است ادامه دارد، اقتصاد فروپاشیده، خفقان سیاسی، دیوانسالاری فاسد و قدرتمند دزدان و قاچاقچیان بسیار بجا و قابل درک است. تظاهرات اعتراضی اخیر شما در ابراز این ناخرسندی ها که در این چهار دهه همواره سرکوب شده هم قابل درک است. حاکمیت برخی اصل های همین قانون اساسی تحمیلی را هم زیر پا گذاشته و نه تنها به تفتیش عقاید (اصل ۲۳) می پردازد، هرگونه فعالیت سازمانهای سیاسی ملی و مستقل از حاکمیت (اصل ۲۶) را هم تعطیل و فعالان آنها را پیوسته سرکوب کرده، و هرگونه گردهمایی (اصل ۲۷) را ممنوع کرده است. حاکمیت سازمان های دموکراتیکی را که در قلب مردم جای دارند، مانند جبهه ملی ایران، و حتی برخی حزب هایی که روزگاری مورد تایید خودشان بوده و اکنون موضع انتقادی گرفته اند را هم به محض اینکه گامی هرچند اندک بسوی مردم برداشتند، ممنوع و سرکوب کرده است. حاکمیت میگوید نخست باید تقدس ما را تایید و عبودیت خود را نسبت به ما ثابت کنید تا بگذاریم در راستای سیاستهای اعلام شده ما فعالیت کنید! خود من هم قربانی این سیاست سرکوب و خفقان اندیشه و بیان در زندان هستم. حاکمیت تک صدایی نتیجه ای جز این شرایطی که شما از آن می نالید بوجود نمی آورد.

جلوگیری از فعالیت سازمانهای سیاسی ملی و دموکراتیک و مستقل از کانونهای قدرت و ثروت، و ممنوعیت فعالیت نهادهای مردمی مدنی و حقوق بشری، آینده کشور را تاریک کرده است. تعطیل کردن و سرکوب و کنترل کردن سازمانهای سیاسی چون جبهه ملی ایران که افتخار تاریخ معاصر ایران است، اشتباه بزرگ حاکمیت جمهوری اسلامی بوده، که شاه هم دیرهنگام به همین اشتباه خود پی برد.

به این ترتیب، شما ملت عزیز و بزرگوار ایران بلندگویی برای ابراز خواسته ها و دردهای خود ندارید. رسانه های داخلی هم اگر ذره ای از تایید و ثناگویی غفلت کنند تعطیل می شوند. پس شما مجبور هستید اعتراض و ناخرسندی خود را به خیابان ببرید و فریاد بکشید تا صدایتان شنیده شود.

کیفیت مدیریت در جمهوری اسلامی

از: کورش زعیم

نزدیک چهار دهه است که جمهوری اسلامی خود را در گردابی که ناتوانایی های مدیریتی و خطاهای فاحش در سیاستگزاری های اقتصادی و اجتماعی ناشی از کم دانی و بی تجربگی گرفتار کرده است. هر چند اقتصاد مقاومت در شرایط جنگی دهه شصت نسبتاً خوب اداره شد، ولی تخریب های اقتصادی سال های نخست انقلاب کار را حتی برای پایداری در شرایط جنگی بسیار دشوار کرده بود. دولت کنونی همانند دولت هفتم و هشتم تلاش می کند خطاهای اقتصادی گذشته را جبران یا ترمیم کند؛ ولی در فضای هرج و مرج سیاسی و رقابتی ناسالم و ضد توسعه کنونی، به انجام رساندن این هدف، آنهم توسط همان کسانی که در طی دهه ها ایجاد کننده این شرایط ناخوشایند بوده اند، غیر ممکن است.

اگر برای ارزیابی توانایی ها دانش مدیرانی که سردمدار امور کشوری و لشگری کشور هستند به عقب برگردیم، و آنان را در سال های آغازین جمهوری اسلامی شناسایی و ارزیابی کنیم، می توانیم توان کنونی آنان و برگزیدگان آنان را که حکومت را بدست گرفته اند در سه طیف عمده بررسی کنیم.

۱- ستون روشن فکران انقلابی

گروه نخست تازه دانش آموختگان از دانشگاه های داخلی و خارجی بودند که بیشترشان هیچ تجربه کاری چه رسد مدیریتی نداشتند، سرشان پر از اندیشه های ایده آلیستی غیر عملی چپگرای مذهبی و انقلابی بود. آنان پیرو الگوی حاکم در شوروی آمیخته با آموزه های اسلامی، هدفشان تنها درهم شکستن سامانه اقتصادی سرمایه داری الگوی غربی بویژه، آمریکایی، بدون توجه به عوامل داخلی تاثیرگذار بر پیشرفت اقتصادی و قدرت نظامی بودند. این گروه تازه خوبهای انقلاب بودند که پس دو دهه کژروی به اشتباه خود پی بردند و با گرفتن موضع اصلاحاتی تلاش کردند خرابکاری های خود را جبران کنند. آنان تجربیات شکسته خورده خود را دلیل داشتن "تجربه مدیریتی" می انگاشتند. ولی دیر شده بود، زیرا ستون های دیگر انقلاب که در پی قدرت و ثروت بودند و هرج و مرج در اقتصادی و سیاست کشور را به سود خود می دانستند سد راه آنان شدند.

در هر حال این طیف، که با سواد های انقلاب بودند، قرارداد های ایران با غرب را یکسویه لغو کردند و باعث ده ها میلیارد دلار زیان و جریمه های دادگاهی شدند. خرید های پرداخت شده ایران از غرب را، مانند تاسیسات دو نیروگاه اتمی بوشهر که ساختمان آنها ۷۰ و ۹۰٪ تمام شده بود، و می شد آنها را در کوتاه مدت نصب و راه اندازی کرد، قرارداد های تسلیحاتی و جتهای جنگی و هرگونه سرمایه گذاری خارجی را ملغی و ممنوع کردند، سهام ایران را در شرکت های مهم بین المللی پس دادند یا با اندک بها فروختند. برای تخریب صنعت ساختمان مالکیت بیش از یک واحد مسکونی و ۵۰۰ متر زمین را، همانند رسم شوروی، ممنوع کردند، و پیمانکاران با تجربه و موفق کشور را مجبور کردند با شریک کردن کارمندان یا عناصر دون تر تبدیل به تعاونی شوند تا الگوی ناموفق شوروی در ایران پیاده شود. کارخانه های بزرگ صنعتی موفق را مصادره و صاحبان آنها را فراری دادند و صنعت کشور را که پس از ژاپن بزرگترین و پیشرفته ترین در آسیا بود متلاشی کردند که هنوز پس از چهار دهه نتوانسته سر برآورد. همچنین پروژه های بزرگ و موفق کشاورزی و دامداری را خواباندند. اینها روشنفکران و باسوادهای انقلاب بودند.

مردی فراموش نشدنی – روزی فراموش نشدنی

کورش زعیم

در تنگناهای تاریخ ما همیشه مردانی پدیدار می شوند که در راه آزادی و زدودن ستم از ملت خود، و مبارزه با خودکامگی و خشونت و فساد، خود را دانسته فدا می کنند. آنان دیکتاتورها را می ترسانند، و سامانه های فاسد حکومتی آنان را از هر گونه حقوق شهروندی محروم می کنند، شکنجه می کنند، زندانی میکنند، و گاه با اعدام یا روشهای دیگر به قتل می رساند؛ تا خاموش شوند، تا مردم صدای حقشان را نشنوند، و تا نتوانند مردم را از حقوق خود آگاه کنند و آنان را بسوی آزادی و دستیابی به حقوق بشری و شهروندی راهنما باشند. اینان شهیدان ملی هستند.

آنچه ما ملت ایران را هزاران سال پابرجا و سربلند نگه داشته، شهیدان ملی ما هستند. از سیاوش تا کاوه و بابک و ابومسلم و فراهانی وامیرکبیر و ستارخان و بسی دیگر. همه شهیدان ملی ما هستند. همه برای استقلال کشور و آزادی و پیشرفت مردم مبارزه کردند؛ علیه ستم، خودکامگی و فساد مبارزه کردند؛ برای اینکه ما امروز، حتی در بدترین شرایط جاری، سربلندانه از تاریخ و فرهنگمان یاد کنیم . آنان برای اینکه ایران پس از هزاران سال هنوز بماند مبارزه کردند. آنها این ملت را زنده نگه داشتند و جاویدان کردند، وما هرگز آنان را فراموش نخواهیم کرد. دکتر فاطمی واپسین قهرمان ملی ماست.

فاطمی سخن کورش را باور داشت که: « تنها آنانی حق فرمانروایی بر مردم را دارند که به مردم خدمت کنند.»

و از قول خودش: « تنها آتش مقدسی که باید در کانون سینه هر جوان ایرانی همیشه زبانه بکشد، این آرزوی ایده آل بزرگ و پاک است که جان خود را در راه رهایی جامعه و نجات ملت خود از چنگال فقر، بدبختی و ظلم و جور بگذارد.»

روز جهانی کورش – روز ملی ایران

  کورش زعیم

ای کورش بزرگ، تو را میستایم. تو نماد خرد ایرانی هستی. تو نماد اندیشه ملی ایرانیان هستی. تو نماد گفتمان ملی و فراملی ایرانیان هستی. تو نماد بلندا و ژرفای فرهنگ والای کهن ایرانی هستی.

هیچکس و هیچ اندیشه و فرهنگ رهبری ملی تا کنون نتوانسته به بلندای تو برافرازد. هیچکس نتوانسته مگر با ترویج خرافات و خشونت و بستن دهان ها و شکستن کلک ها بر ملت ایران فرمانروایی کند. تو معیاری برای مدیریت کشوری و لشگری ایرانزمین تعریف کرده ای که تا کنون کسی دستیابی به آن را نتوانسته است.

تو چنان توانمندی و گستره نفوذ فرهنگی و سرزمینی برای میهن ما تعریف کردی که نه تنها هیچکس به عظمت دست نیافته که بسیاری رهبران گذشته بیش از نیمی از ملت و سرزمین یکپارچه تو را با بی خردی و فساد و خیانت به مرزبندی های جدا از ایران باخته اند. تو رهبری سرزمین ایران را فرمانروایی بر دل ها تعریف کردی، که تا کنون دست نیافتنی بوده است: توان بالای لشگری همراه با فرهنگی مردم سالار، همراه با سیاست ورزی مردم و جهان پسند. هیچ فرمانروایی در سراسر جهان و در درازنای تاریخ به بلندای تو نتوانسته رسیدن.

تو حقوق مردم و بشریت را چنان تعریف کرده که هنوز پس از گذشت بیست و شش سده، و با وجود نهادی نوبنیاد به نام سازمان ملتهای همبسته، و بیانیه ای جهانی به نام حقوق بشر، هنوز نشده که زیاده خواهی و درنده خویی فرمانروایان نیرومند جهان از بزرگ تا کوچک مهار گردد، یا ملت هایشان در برابری و دادگری و رفاه زیست توانند کرد. تو برای دوست و دشمن بزرگ بودی، ولی امروز دشمن برای ما بزرگ است، و دوستی نداریم.

ده سال از آن روز تاریخی، هفتم آبان ۱۳۸۶، میگذرد، که در پای آرامگاه ورجاوند تو، نامت را در میان بسی فرزندان بی تاب تو ندا دادم که: "تو هرگز نخفته ای که روح تو در وجود ما بیدار است". و من، هر ساله تا امروز در این روز خجسته یاد تو، پدر ملت ایران، را تکرار کردم. و ملت جوان ایران به نام و شناخت بهتر تو بیدار شد، و تو قبله گاه عاشقان ایران شدی و در دل جوان ایرانی آشوب به پا کردی.

ستمگری ساختاری و احکام قضایی ناعادلانه

از: کورش زعیم

در مدت زمان درازی که در بند عمومی زندان اوین هستم، پای درد دل شمار زیادی از دو گروه زندانیان غیر سیاسی نشسته ام. یکی اتباع بیگانه، عمدتا افریقایی، محکوم به اعدام یا حبس ابد برای حمل ۱۵ گرم تا چند کیلو مواد مخدر، و دیگری محکومان بزه های مالی مانند بدهی های ناشی از رباخواری، اختلاس، کلاهبرداری، ارتشا و فروش مال غیر و غیره، که شمار زیادی از آنان خلاف اصول دادرسی عادلانه و بیطرفانه و یا حتی خلاف قانون زندانی شده اند. در پی بررسی پشتوانه قضایی محکومیت های آنان، به مواردی برخوردم که به برداشت من ستمگری مطلق باید بشمار آیند، و قانونگذاران بایستی با دقت به آنها توجه کنند و در صدد رفع کاستی ها و ابزار ستمگری که به شکل قانون مصوب یا رویه عرفی درآمده برآیند.

۱- زندانیان افریقایی مواد مخدر

در مورد زندانیان مواد مخدر که ۸۴ تن بودند، من در اوایل پاییز سال گذشته ( ۱۳۹۵) ، زیر عنوان « سازمان ملل در زندان اوین» مقاله ای انتقادی نوشتم که منتشر شد. در آن نوشتار من خواهان آزادی همه آنان شده بودم که با حکم های فله ای چند دقیقه ای ظالمانه برای حتی ۱۵ گرم هروئین و کوکائین، به حبس ابد و اعدام محکوم شده و بین ۱۰ تا ۱۲ سال است که در زندان بسر می برند. زندگی خانوادگی آنان از هم پاشیده، شغل و کارشان را از دست داده اند و کسی نیست به آنان کمک مالی کند. برخی از آنان صاحب شرکت فعال، معدن یا بازرگانی بوده اند که همه از دست رفته است، و برای کشور ما هم هزینه گزافی برای نگه داشتن آنها داشته است.

خوشبختانه این آگاهی رسانی نظر برخی صاحبنظران را جلب نمود و نوشتارها و بحث های زیادی از دیدگاه قضایی و قانونگذاری در مطبوعات منتشر و نظر برخی مسئولان به موضوع جلب کرد و مسئله در مسیر مثبت، هرچند که لاک پشت-وار، افتاد.

اکنون بحث درباره حذف اعدام و حبس های درازمدت برای اینگونه جرم ها در جریان است که به مجلس شورا هم کشیده شده، تعدیل هایی صورت گرفته و محکومان سرانجام به تدریج آزاد می شوند.