بزرگداشت یکسد و سی و ششمین زادروز دکتر محمد مصدق

ما یاد مصدق بزرگ را گرامی میداریم، نه بخاطر اینکه او را برای خود بت ساخته ایم، یا برای اینکه به آرمانهای خود که همانا برقراری دموکراسی و حاکمیت ملی است هویت و ارزش بیشتری ببخشیم که این آرمان ها بالاترین ارزش ها را دارند؛ بلکه برای این است که مصدق برای ما درسی بزرگ و مهم باقی گذاشت، مانند همه مردان بزرگ و خردمند تاریخ. درس عشق به میهن و دفاع از منافع ملی.

این درس که دولت باید بر پایه شایسته سالاری و درستکاری استوار باشد و اینکه سیاستگذاری های حکومتی بایستی نخست و پیش از اجرا در راستای منافع کشور و محدوده ممکن-ها کارشناسی شود. سیاست هایی که با جامعه جهانی پیوند پیدا میکنند، باید با مطالعه شرایط بین المللی، خردورزی و رعایت حقوق دیگران انجام شود، زیرا ما جزیره نیستیم. سیاستگذاری اگر با شعارگرایی و توهم بجای دانایی، و با ناآگاهی و ارزیابی های یکسونگرانه باشد تنها به فاجعه می انجامد، چنانکه چهار دهه است شاهد آن بوده ایم.

این درس که در هر بحران بین المللی که در راستای تلاش برای احقاق حقوق کشور و ملت بوجود آمده باشد، می توان با دانش، خردمندی و برنامه ریزی هوشمندانه، آگاهی از قانونهای بین المللی و ارزیابی و توجه لازم به قدرت و توان طرفهای رویارو، پیروز میدان شد. در صحنه بین المللی، مبارزه باید در عرصه آگاهی، هوشمندی و شعور باشد نه شعار و شمشیر؛ باید فرصتها را یافت و از آنها سود جست و اگر فرصتی وجود نداشت، آن را بوجود آورد. مصدق در تمام طول مبارزه اش که هدف آن رهایی اقتصاد کشور از وابستگی و رهایی روحیه سرخورده ملت از استیلای سرطان گونه ابرقدرتهای زمان بود، یک بار شعار نداد، ستیزگری نکرد، پنهانکاری نکرد، خشونت گرایی نکرد، با بستن رسانه ها جلوی آگاهی مردم را نگرفت، مخالفان را به بند نکشید، به مردم دروغ نگفت، به جامعه جهانی دروغ نگفت؛ و مهمتر از همه، در مبارزه ای جهانی که میان ما و ابرقدرت زمان برای خلع ید او و احقاق حقوق ملت ایران درگرفت، دولت مصدق با خردمندی و رعایت قانونهای بین المللی در عرصه جهانی تحت قانون های مورد پذیرش همگان و با کاربرد بهینه افکار عمومی جهانی، دشمن را در زمین خودش شکست داد. در این راه، نه تنها دولت ایران یا هیچ دولتمرد ایرانی و یا کشورمان منزوی و منفور جهانیان نشد، جهان علیه ایران بسیج نشد و دولتمردانمان توهین و استهزای جهانیان را بر نیانگیختند، محبوب و قهرمان جهانیان نیز شدیم.

ایران آینده و مردم سالاری

  سخنرانی کورش زعیم در نشست عمومی مهستان سکولار دموکراسی

یک حکومت مردم سالار خوب، همیشه خواست دست نیافتنی مردم جهان بوده است. از آغاز تاریخ نبشته جهان تا امروز، ما آثار این تلاش را مشاهده می کنیم و اینکه در تاریخ بشر هیچگاه آرامش، رفاه و خرسندی همگانی وجود نداشته است. فیلسوفان کهن و اندیشمندان سیاسی در این راستا گونه های مختلف حکومت را بررسی و پیشنهاد کرده اند، ولی اندک کشورها به اجرای درست آن رسیده و نتیجه گرفته اند. ما پیش از اینکه برای کشورمان قبا بدوزیم باید ببینیم در گذشته چه خبر بوده است.

اپلاتون برای فهم بیشتر، گزینه های فرمانروایی را به پنج گونه بخش کرد: پادشاهی یک مرد خوب، پادشاهی یک مرد بد، حکومت چند مرد خوب، حکومت چند مرد نه چندان خوب (بدین معنی که چند مرد نمی توانند همه بد یا همه خوب باشند)، و در نهایت فرمانروایی مردم، یعنی شمار زیادی از شهروندان. گزینه حکومت مردم هم می تواند بد باشد، زیرا در میان مردم آدم بد هم پیدا میشود. برای مثال هیتلر با رای مردم که اکثریت خوب بودند سر کار آمد، و همچنین جمهوری اسلامی. در این دو مثال، اصل اخلاقی اپلاتون رعایت نشده بود، زیرا او می گفت که بهترین ها باید حکومت کنند.

کارل مارکس از فرمانروایی زحمتکشان و نه سرمایه داران سخن گفت، دیدگاهی که برگرفته از اندیشه مزدک است. س ُ ستی این اندیشه اینست که سرمایه داران اغلب دارای دانش و کارآمدی مدیریتی هستند که سرمایه دار شده اند و برای زحمتکشان کار ایجاد کرده اند؛ البته گاه استثمار هم کرده اند، زیرا سرمایه دار بد هم وجود دارد. شاید منظور مارکس فرمانروایی زحمتکشان خوب در برابر سرمایه داران بد بوده است. زحمتکشان خوب و کارآمد هم میتوانند سرمایه دار بشوند؛ آیا پس از تبدیل آنها به سرمایه دار، خوب خواهند ماند؟

من ده سال پیش، در مصاحبه ای درباره زندگی خود، گفتم که یک سیاستمدار، یا یک فعال سیاسی، باید همیشه خود را در معرض داوری مردم قرار دهد. این روش برای کسانی که کشوری را اداره میکنند، یک وظیفه است. پریکلس هم همین را گفته، که اگر قرار باشد بجای یک تن چند تن سیاستگزار یا اجرا کننده باشند، همه ما باید بتوانیم آنان را آزادانه داوری کنیم.

ما دیکتاتوری را نمی توانیم تحمل کنیم چون دیکتاتوری یک حکومت غبراخلاقی و تغییر آن از دست ما خارج است. ما شکلی از حکومت را میخواهیم که، به گفته کارل پوپر، به ما اجازه دهد خود را از یک فرمانروایی اهریمنی، بی لیاقت یا فاسد بدون خونریزی رها سازیم. این اصل یکی از شرایط مهم دموکراسی است. بنابراین، مسئولیت ما کنشگران سیاسی باید این باشد که با همه توان از پدید آمدن دوباره یک حکومت غیراخلاقی جلوگیری کنیم.

هرروز روز کارگر ایرانی

به مناسبت روز جهانی کارگر

کارگران یک رکن عمده اقتصاد کشور را تشکیل میدهند و ایجاد شرایط رفاه و امنیت شغلی برای آنان در توسعه اقتصادی پایدار در الویت میباشد. در ایران، بجز در دوران بسیار کوتاه دولت دکتر محمد مصدق،کارگران وابسته به سیاستهای کارفرمایان و مالکان بودند، شرایط کاری و حقوق و مزایا بطور کامل تعریف شده نبود، و هرچند حق سازماندهی اتحادیه های کارگری برای رساندن صدای خود به دولت و کارفرمایان و مذاکره برای بهبود وضع خودوجود داشت. در این راه مصدق توانست سهم کشاورزان را از درآمد مالکان زمین بیست درصد افزایش دهد. ولی به علت سلطه عوامل بیگانه، بویژه برای توسعه نفوذ شوروی، اتحادیه های کارگری بیشتر برای مقاصد سیاسی بکار برده می شدند تا رسیدگی به امور آنان.پس از سقوط دولت مصدق تا کنون کارگران هرگز اجازه ابراز وجود مستقل از دولت را نداشته اند. ولی در ایران آینده، که جبهه ملی ایران فرصت مشارکت و اظهار نظر داشته باشد، قانون کار بر پایه استانداردهای پیشرفته جهانی در تضمین حقوق کارگران و ایجاد یک جامعه مرفه بر پایه عدالت اجتماعی، رعایت حقوق بشر و برخورداری از همه امکانات و فرصت های کشور تدوین و اجرا خواهد شد.

در قانون کار آینده ایران که ما، در صورت تحقق تغییرات بنیادین در ساختار سیاسی کشور و حاکمیت رای آزاد مردم [1] ، در جبهه ملی ایران پیش بینی کرده ایم، روابط میان کارگر، کارفرما و اتحادیه های کارگری تعریف خواهد شد، کارگران بالای ۲۱ سال از کمینه دستمزد لازم برای یک زندگی مرفه خانوادگی، و همه کارگران از ۱۸ سال به بالا از بیمه اجتماعی و بیمه درمانی و بیمه عمر برخوردار خواهند بود و همه کارگران به وسیله های تعریف شده ای خواهند توانست در مدیریت اداره یک بنگاه اقتصادی اظهار نظر و نفوذ کنند [2] . جهان آینده برای کارگر ایرانی زندگی مرفه و مشارکت نسبی در هر آنچه بر زندگی او تاثیرگذار است خواهد بود. کارگر ایرانی باید در میان شادترین و خوشبخت ترین کارگران جهان باشد. طرح ما برای بنیانگذاری یک سامانه پشتیبانی از کارگر ایرانی بصورت منطقی و عملی و منطبق با استانداردها و قانونهای جهانی، بشرح زیر است:

چرا جبهه ملی ایران خاموش است؟

در آوریل ۱۷۳۹ ، نادرشاه به شهر دهلی وارد شد و انگلستان طرح گسترش نفوذ و تصرف سراسر هندوستان را برای مدتی نامشخص عقب انداخت تا با نادرشاه رویاروی نشود. این تعویق دهها سال به درازا کشید. در زمستان آن سال انگلستان در جنگ کارتاجنا شکست خورد و هندوستان بدست ایران افتاد. امپراتور مغول تبار هندوستان در دشت کرال از ارتش ایران شکست خورد و تسلیم و نادر وارد دهلی شد. رابرت والپول، نخست وزیر انگلستان که این شکست را متحمل شده بود، پندی برای دولتهای آینده بریتانیا باقی گذاشت: "هرگز اجازه ندهید ایرانی تبارها گردهم آیند و ژنرال نادر دیگری بوجود آورند." در دوران قاجار بریتانیا هندوستان را گرفت و برای نابودی نفوذ ایران زبان پارسی را که هشتصد سال زبان ملی هندوستان بود ممنوع و یادگیری زبان انگلیسی را اجباری کرد.

نفوذ انگلستان در دربار قاجار به حدی زیاد شد که عملا کشور ما را اداره میکردند، زیرا آنها با نفوذ خود شخصیت های نوکر منش و ترسو و فاسد را به مقام های بالا میرساندند. آنها با توطئه مردانی چون عباس میرزا، امیرکبیر و فراهانی را کشتند تا دیگر کسی برای میهنش برنخیزد. خاطره تلخ نادرشاه درس عبرتی برای آنها شده بود. با کشتن آن سه مرد بزرگ، نوکری جانشینان آنان امنیت منافع انگلستان را تامین میکرد.

در ۱۳۳۰ تا ۱۳۳۲، دوران حکومت دکتر محمد مصدق، انگلستان خسته و ویران اقتصادی از جنگ جهانی خانمانسوز دوم دیر توانست بازیگران جدید صحنه سیاسی ایران را بشناسد و بار دیگر با یک ژنرال نادر روبرو شد. شکستی که مصدق بر انگلستان وارد آورد، آنقدر برای آنچه از "امپراتوری" بریتانیا باقی مانده بوده دردناک و خفت آور بود که وینستون چرچیل نوشت: "ارتش بزرگ آلمان نتوانست ما را شکست بدهد، ولی یک پیرمرد ایرانی تاس ما را از کشورش بیرون کرد." آنها برگشتند، مامور دائمی خود را هم در دربار در کنار شاه کاشتند و جبهه ملی را فشل کردند تا دیگر سر بلند نکند.

امروز هم ما گرفتار چنین مصیبتی هستیم که نمی گذارند جبهه ملی ایران سر بلند کند. نفوذ یک قدرت بیگانه میخواهد جبهه ملی ناتوان و "فشل" باشد، نه تاثیری بر افکار عمومی داشته باشد و نه مردم به یادش بیاورند؛ و بدتر از آن، دوباره برخیزد و مردم را امیدوار به آینده ای بهتر کند. هر کس در جبهه ملی سر بلند میکند او را تهدید و زندانی میکنند تا جبهه ملی خفته و بی اثر ابراز وجود نکند.

در این چهار دهه اندوه بار

به مناسبت سی و نهمین سالگرد جمهوری اسلامی ایران:

در این چهار دهه اندوه بار، جهان چهل دهه از ما جلو زد . برخی ملت ها با کمک اندیشه و دانش ایرانیان گریخته از جمهوری اسلامی ، بجای خود ما به ماه و مریخ می روند. نخبگان گریزان شده ما پزشگی و مهندسی و هنر و ادبیات را به افتخار کشورهای دیگر روزآمد می کنند و اقتصاد آنها را رونق می دهند؛ و ما جاماندگان هنوز افتخارات هزاره های گذشته خود را سالانه در ذهن خود بازسازی می کنیم تا از شکسته شدن غرورمان جلوگیری کنیم.

ما ملت ایران که روزی با همبستگی و هم آوایی، دولتی ملی بوجود آوردیم که جهان را از عظمت خود لرزاند و به ستایش واداشت، اکنون تنها از خاطره آن افتخارآفرینی زودگذر تغذیه می کنیم. در این چهار دهه گذشته کجا بوده ایم و چه کار کرده ایم؟ کاری که نکرده ایم، ولی میتوانم بگویم چه کار شده ایم: دهان بسته شده ایم، ترسانده شده ایم، غارت شده ایم، زندانی شده ایم، کشته شده ایم، سنگسار شده ایم، دست و پایمان قطع شده، تودهنی خورده ایم، توهین شده ایم، منفور جهان شده ایم، گریزان از حکومت خود شده ایم، مجبور به مهاجرت از میهن شده ایم، فقیر شده ایم، معتاد شده ایم، فاسد شده ایم، تجاوز فرهنگی شده ایم، خاک ما مورد آزمندی کشورهای کوتوله قرار گرفته، تاریخ ما تحریف و میراثمان ویران و غارت شده و جهانی همبسته علیه ما شمشیر کشیده و تهدیدمان به جنگ میکند.

ما با بی خردی، ناهوشمندی، خودکامگی و فساد حکومتی بجای تولید و توسعه اقتصادی و تامین رفاه مردم خواستیم بجای کالاهای تولیدی خود، اندیشه های انقلابی خود را صادر کنیم، و کشور را دچار جنگی خانمانسوز کردیم که افزون بر یک میلیون کشته و زخمی هزار میلیارد دلار سرمایه کشور را هم از دست دادیم. در چهل سال گذشته بجای تمرکز روی توسعه صنعتی و پیشرفت اقتصادی و تامین رفاه مردم، نه تنها صنعت در حال توسعه کشور را با کشتن و فراری دادن صنعتگران و مصادره ها نابود کردیم، که با اندیشه های متحجرانه به موی زنان گیر دادیم، موسیقی را تحریم کردیم، انواع ابزار سرگرمی و شادی مردم را ممنوع کردیم، و با تحمیل برنامه ها و قانونهای ضد فرهنگی و ضد تولید، باعث فرار صدها میلیارد دلار دیگر از سرمایه پولی و انسانی متخصص و تحصیکرده شدیم؛ و با جلوگیری از ورود نخبگان به ساختار دیوانسالاری و قانوگزاری و جذب نیروهای کم سواد و فرمانبردار باعث ترویج دروغ و فساد و ناکارآمدی ساختاری شده صدها میلیارد دلار درآمد نفت را که پیامد و دستاورد جنبش ملی کردن صنعت نفت و سیاستهای خردمندانه دکتر محمد مصدق، رهبر جبهه ملی ایران، بود با تاراج دزدان حکومتی دادیم یا با نابخردی و ناکارآمدی تلف کردیم و ملت را فقیر و بیکار و ناامید و خشمگین رها کردیم.

جمهوری اسلامی از انقلاب تا آینده

گفتگوی مجله فردوسی امروز (عسل پهلوان) با کورش زعیم

۱۹   اسپند   ۱۳۹۶خ – ۱۰ مارس ۲۰۱۸م

   پرسش ۱: از تغیر رژیم چه تصوری از انقلاب داشتید؟

   کورش زعیم: در سال پیش از انقلاب تصور میرفت که جبهه ملی ایران، که پیشتاز راهپیمایی های انقلابی بود، مسئول تشکیل دولت آینده باشد. در نخستین راهپیمایی بیش از یک میلیون تن از اعضاء و هواداران مصدق و جبهه ملی ایران برای ادای احترام به آرامگاه دکتر محمد مصدق عازم احمدآباد شدند. از روحانیت که بعدها ادعای انقلابی بودن کرد خبری نبود بجز آنان که عضو شورای مرکزی جبهه ملی بودند.

هنگامی که آیت الله خمینی به پاریس نقل مکان داده شدند، ایشان در سخنان رسانه ای خود وعده دموکراسی و عدم دخالت روحانیت در اداره کشور و انتخابات آزاد را دادند.در بازگشت به ایران سوای قولهای بردن نفت به سفره مردم و آب و برق رایگان، باز نوید آزادی انتخابات را دادند و نوید بازگشت روحانیت را به حوزه ها. مردم به آینده امیدوار شدند. حکومت آخوندی که شادروان کسروی آنرا پیش بینی کرده بود رخ نخواهد داد.

بسیاری از مردم این سخنان را باور کردند، بویژه وقتی انتخابات دوره اول مجلس شورای ملی برای همه گروههای سیاسی آزاد اعلام شد. همه حزب ها دعوت به شرکت شدند. گروههای مسلح مخالف رژیم گذشته همه تصمیم به زمین گذاشتن اسلحه و شرکت در انتخابات برای ورود به روند سیاسی کشور گرفتند. جبهه ملی هم فهرست انتخاباتی خود را اعلام کرد. کسانی که دکتر کریم سنجابی، دبیر کل جبهه ملی ایران، را برای تسلیم شدن در برابر آیت الله خمینی سرزنش میکردند، سکوت و انتظار را پیشه کردند. مگر انتخابات آزاد همان نبود که همه می خواستند؟ ولی من با وجود اینکه توسط جبهه ملی ایران و یک سازمان وابسته به جبهه ملی به رهبری دکتر غلامحسین صدیقی نامزد انتخابات مجلس شده بودم، نوشته دیگری را روی دیوار می خواندم. سرانجام در مصاحبه ای با روزنامه پرفروش بامداد انصراف خود را از نامزدی مجلس اعلام کردم.

آنچه براستی روی داد تبدیل انتخابات مجلس یکم به یک رویداد فرقه ای بود. همه نامزدهای مستقل ناوابسته به روحانیت   سیاسی   را سرکوب و با ترفندهای گوناگون از جمله تهدید و کتک از شرکت در انتخابات بازداشتند. دو سه تن هم که با فشار رای هوادارانشان وارد مجلس شدند، استوارنامه شان را در مجلس رد کردند!

در سال   ۶۰  ، با یک تهمت واهی نامربوط به خط مشی جبهه ملی، آنرا تعطیل و ساختمان اداری آنرا تصاحب کردند و شماری از رهبران و فعالان اصلی جبهه ملی را بازداشت و زندانی کردند. موج دوم دستگیری و زندانی کردن اعضای موثر جبهه ملی در سال   ۶۱   رخ داد که من هم در میان آنان بودم. ممنوعیت ها و دستگیری ها و زندان ها برای اعضای فعال جبهه ملی در دهه های بعدی هم به وفور انجام گرفت. بنابراین، بدبینی من به آنچه در آغاز انقلاب اعلام میشد، با رفتار خشن ضد آزادی و ضد حقوق بشری جمهوری اسلامی به اثبات رسید.

تردیدی ندارم که اگر جبهه ملی در راس حکومت انقلاب می بود آن جنگ خانمانسوز غیرضروری هشت ساله که عامل فشار بیشتر روی مردم شد هم رخ نمی داد، یا دستکم فریب بیگانگان را برای ادامه آن پس از بازپس گیری خرمشهر نمی خوردیم.

چهار دهه است که نظام مذهبی نمای جمهوری اسلامی بجای اینکه تلاش کند خود را با خواست مردم هماهنگ و رفتار خود را تعدیل نماید، کوشش کرده با خشونت، رعب و وحشت مردم را هماهنگ با خود سازد. قشر هوشمند و کارآمد و خردمند جامعه با جمهوری اسلامی نیست، بهمین دلیل نظام پس از چهار دهه هنوز برای حل کوچکترین مسائل کشور در همه زمینه ها ناتوان است، و ملت همیشه شاد و امیدوار ایران امروزه طبق پژوهشهای جهانی افسرده ترین و خشمگین ترین ملت جهان است.

خاطراتی از زندان اوین

مجله فردوسی امروز

کورش زعیم

خاطرات من از زندان اوین شامل چهار دهه حکومت جمهوری اسلامی بر ایران می شود. تا کنون، یعنی در سالهای ۶۱، ۷۵، ۸۵، ۸۸ و ۸۹، همیشه در زندان انفرادی بوده ام و خاطرات آن سالها موضوع یک کتاب مفصل است. ولی آنچه روزآمد است، خاطرات زندان اخیر است که اکنون حدود بیست ماه آنرا تجربه کرده ام.

تجربه من در زندان عمومی اوین که از تیرماه ۱۳۹۴، به جرم فعالیت در جبهه ملی ایران آغاز شد و قرار است تا تیر ۹۸ ادامه داشته باشد، مرا با کیفیت دادرسی در قوه قضائیه جمهوری اسلامی از نزدیک آشنا کرد. من خودم پیش از این زندان فساد و تبانی و تخلفات قانونی در دادگاههای جمهوری اسلامی را تجربه کرده بودم، ولی درجه گستردگی و ژرفای آن را نمی دانستم.

من در زندان اوین با شمار زیادی زندانیان غیر ایرانی، بیشتر افریقایی، آشنا شدم که برای داشتن تنها ۱۵ گرم هروئین به حبس ابد محکوم شده بودند و بیش از ده سال بود که در زندان بسر می بردند. برخی برای یک کیلو مواد مخدر حکم اعدام داشتند. این در حالی بود که " برادران قاچاقچی" خودمان که با تریلی مواد مخدر وارد می کنند در امنیت کامل و آسودگی در کاخهای خود زندگی می کنند. همه این سختگیری های غیرعادی نسبت به خرده پاها برای اینست که بگویند با مواد مخدر مبارزه می کنند تا حاشیه امنی برای قاچاقچیان بزرگ ایجاد شود.

در زندان اوین از ۲۷ کشور زندانی داریم. من در زندان مقاله ای زیر عنوان " سازمان ملل در زندان اوین" که شرایط ۸۴ تن زندانیان نه کشور افریقایی مواد مخدر و ستم بزرگی که به آنان وارد شده و هزینه سنگینی که برای هیچ بر بودجه کشور تحمیل شده است را نوشتم که منتشر شد. من در این مقاله درخواست کردم این زندانیان که زندگی خانوادگی و اقتصادی آنان در این سالهای دراز زندان متلاشی شده و از هستی ساقط شده اند باید بیدرنگ آزاد شوند و هزینه بازگشت به کشورشان هم پرداخت شود. خوشبختانه، این مطلب موضوع بحث های زیادی در رسانه ها در مورد حکم های ستمگرانه اعدام و حبس ابد برای دارندگان مواد مخدر در گرفت و سرانجام مجلس به آن ورود کرد و منجر به تغییر و تعدیل قانون مربوطه شد. تا ماه گذشته حدود دو سوم آنها به تدریج آزاد شدند، و امیدوارم بقیه آنان هم تا پایان سال آزاد گردند.

موضوع دیگری که در زندان توجه من را جلب کرد، دلایل برخی محکومیت های مالی بود. بسیاری از زندانیان مالی بودند که در اثر تبانی شاکی با بازپرس یا قاضی

نامه کورش زعیم

به عبدالرحمن حاجی احمدی، دبیر کل سابق پژاک

اخیرا از شنیدن سخنان سه سال پیش شما درباره بیهوده بودن مبارزه مسلحانه برای استقلال یا فدرالیسم [1]، بارقه امیدی در دل من روشن شد

 که شاید پس از این همه دهه های ستیز و نبرد هم میهن علیه هم میهن و ریخته شدن خون ایرانی بدست ایرانی، پایان این بحران خانمانسوز در دسترس باشد. روزی که آغوش خود را به یکدیگر باز کنیم و با همزیستی و همکاری برای ساختن یک ایران امن و آباد و مردمی خوشبخت و سر بلند تلاش نمائیم.

فراموش نکنیم که ما نخستیم ملت جهان بوده ایم از قوم ها و فرهنگ و گویش های گوناگون که داوطلبانه بهم پیوستیم و پهناورترین، پر چمعیت تیرین، خوشبخت ترین، امن ترین و پیشرفته ترین و محبوب ترین کشور جهان را بوجود آوردیم. ما ملتی هستیم که هربار دشمنی نا متمدن و خونریز و بی فرهنگ سبب گسست ما شد، بزودی بر او چیره میشدیم و تکه های جدا شده ملت ما دوباره مانند آهن ربا بهم می چسبیدند.

اکنون هم که قدرت و جایگاه جهانی در دوره های اوج خود را از دست داده ایم، نباید بگذاریم برخی کشورهای زیاده خواه و متوهم ما را از هم جدا کنند.