روز جهانی آزادی مطبوعات و رسانه ها

از: کورش زعیم

روز سوم ماه مه ۱۹۹۳ ، سوم اردیبهشت ۱۳۷۲ ، به پیشنهاد سازمان یونسکو مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای ترغیب کشورهای سرکوبگر رسانه ها، مانند جمهوری اسلامی در ایران، برای آزادسازی مطبوعات، آن روز را "روز جهانی آزادی رسانه ها" خواندند. از آن روز به بعد حکومت جمهوری اسلامی نه تنها فشار روی مطبوعات و رسانه ها را کم نکرد که به قلع و قمع بیشتر رسانه ها پرداخت. برای مثال، در ۱۳۷۹، بیش از صد روزنامه ها یکجا توقیف کرد و روش سختگیرانه تری را نسبت به رسانه ها در پیش گرفت.

مطبوعات و بطور کلی رسانه ها ستون چهارم یک حکومت دموکراتیک برای اداره کشور هستند. بدون رسانه ها یا بدون آزادی رسانه ها در انتشار خبرهای واقعی و بحث و تحلیل رویدادها و تصمیم های حکومتی، ناکارآمدی ها، فساد و قانون شکنی ها، کشورها به بیماری چهل ساله ایران مبتلا می شوند و رو به سقوط و فروپاشی میروند.

تنها دورانی در ایران که ما آزادی کامل مطبوعات را داشتیم، دوران در دوازده سال پس از جنگ جهانی دوم و دولت دکتر محمد مصدق تا کودتای ۱۳۳۲ بود. البته پس از پیروزی مشروطیت هم چند سالی این آزادی وجود داشت. در دوران مصدق دستگیری و توقیف روزنامه ها ممنوع بود حتی اگر به رییس دولت توهین میکردند یا او را به سخره میگرفتند. رسانه ها مقدس بودند نه اشخاص یا نظام حکومتی.

روز آموزگار و حقوق فرهنگیان

از: کورش زعیم

پیشینه تشکل معلمان و پیدایش روز معلم

تاریخ روز معلم بر می گردد به ۱۸ بهمن ۱۳۳۹، که کانون صنفی معلمان که "باشگاه مهرگان" خوانده میشد و در آن زمان ریاستش با محمد درخشش بود ،  قطعنامه ای صادر کرد که، " معلمین می‌گویند حقوق یک دبیر لیسانسه کمتر از حقوق یک مستخدم جزء در سازمان برنامه یا شرکت ملی نفت است و ما خودمان مکرر نوشتیم که حقوق یک معلم کمتر از حقوق یک راننده دولتی و به مراتب کمتر از یک راننده تاکسی است. یک لیسانسه در وزارت فرهنگ ماهی ۴۰۰ تومان می‌گیرد ولی لیسانسه دیگر با‌‌‌‌ همان تحصیلات و پایه معلومات در یک سازمان دولتی دیگر ۲۵۰۰ تومان دریافت می‌کند".

در پی آن قطعنامه که با استقبال فرهنگیان کشور روبرو شد، جعفر شریف امامی، نخست وزیر وقت، لایحه ای را به نام "اِشِل حقوق جدید فرهنگیان" به مجلس برد. ولی این لایحه را معلمان پاسخی مناسب به درخواست هایشان ندانستند، و باشگاه مهرگان فراخوان یک اعتصاب اعتراضی را برای روز ۱۲ اردیبهشت ۱۳٤٠، داد. آموزگران در روز ۱۲ اردیبهشت ۱۳۴۰ دبستانها و دبیرستانها را تعطیل کردند و برای اعتراض در میدان بهارستان گرد آمدند. پاسبانان شهربانی برای پراکنده کردن مردم با ماشینهای آب پاش به جمعیت یورش بردند. از آنجا که صف اول اعتراض کنندگان را زنان تشکیل می دادند و خیس شدن پیراهن هایشان تن نمایشان می کرد، گروهی از مردان تلاش کردند که جهت شیلنگ های آب پاش را منحرف کنند. میان آنان و ماموران درگیری رخ داد که منجر به کاربرد تیرهای هوایی و باتون شد. در این هنگام سرگرد ناصر شهرستانی، رییس کلانتری بهارستان، تیراندازی مستقیم کرد که به پیشانی یک دبیر جوان به نام ابوالحسن خانعلی خورد. سه تن هم بوسیله سرنیزه زخمی شدند.

در خاکسپاری دکتر ابوالحسن خانعلی، یکسد فرهنگی جنازه را گِرد گرفتند تا بدست رژیم نیافتد. در گردهمایی آیین شبِ هفت خانعلی، فرهنگیان حاضر روز دوازدهم اردیبهشت را  “ روز معلم ”  نامیدند. پس از این ماجرا، علی امینی، نخست وزیر وقت، با درخشش دیدار کرد و افزون بر پذیرش همه خواستهای آموزگران، محمد درخشش را به وزارت فرهنگ گماشت و سرگرد شهرستانی را برکنار و تسلیم دادگستری کرد. (چقدر شبیه رژیم جمهوری اسلامی عمل کردند!)

پس از انقلاب،  در یازدهم اردیبهشت ۱۳۵۸ که آیت الله مرتضی مطهری به دست گروه فُرقان کشته شد، روحانیت آغاز روز معلم را مناسبت شهادت مطهری اعلام و همان روز ۱۲ اردیبهشت را به نام مطهری روز معلم خواندند (تا آثار مبارزه فرهنگیان کشور برای حقوق خود را در مذهب پنهان کنند.)

روز جهانی کارگر و حقوق کارگر ایرانی

از: کورش زعیم

کارگران یک رکن بزرگ اقتصاد کشور را تشکیل می دهند، و ایجاد شرایط رفاه و امنیت شغلی برای آنان در توسعه اقتصادی پایدار از الویت برخوردار است. در ایران کهن، بر پایه کتیبه های داریوش بزرگ و لوح های گلین بجای مانده از دوران کورش بزرگ، نخستین قانون کارگری جهان در ایران وضع و اجرا شده است: حداقل دستمزد، حداکثر ده ساعت کار روزانه و تعطیل آخر هفته، مرخصی سالانه، مرخصی سه ماهه زایمان و مرخصی سه ماهه برای شیردهی. همه کارگران، زن و مرد، برای کار برابر مزد برابر و برای اضافه کاری یک و نیم برابر می گرفتند، و خوراک آنان متناسب با سختی کار، و سهمیه گوشت زنان باردار دوبرابر بود. کارگران ما پس از چهل سال خدمت بازنشسته می شدند و تا آخر عمر مستمری دریافت میکردند. در ایران ما هرگز کسی بیگاری یا بردگی نمیکرد. کارگران مهاجر از سرزمین های همسایه، و حتی سربازان اسیر شده دشمن، همانند کارگران ایرانی کار می کردند و دستمزد می گرفتند. کارگران از اهمیت ویژه ای برخوردار بودند و تندرستی و رفاه آنان توسط قانونهای کشوری تامین میشد.

در ایران پس از سده هفتم میلادی، به علت تهاجم و غارتگری های بی امانی که از جنوب و شمال میشد، و در نتیجه بجای یک دولت مرکزی، حکومتهای متعدد و همزمان در سراسر سرزمین ایران ایجاد شده بودند، قانونهای انساندوستانه ایرانی نسبت به کارگران هم فراموش شد و خوی بهره برداری غیرمنصفانه از کارگر، که با حضور قوم های مهاجم خشونتگرا در ایران رواج یافت. کارگر ایرانی بجای یک شهروند شریک در پیشرفت و رفاه کشور تبدیل به یک سرباز وظیفه اقتصادی برای رفاه قدرتمندان شد. کارگران وابسته به سیاستهای کارفرمایان بودند، و شرایط کاری و حقوق و مزایای آنان تعریف شده نبود. از سوی دیگر، مهاجمان مغول و تُرکان که بدون دانش و توجه به چرخه کشاورزی و تولید برای تهیه آذوغه پیوسته با زور و تهدید به روستاها حمله میکردند، به تدریج ساختار سنتی کشاورزی و تولید وابسته به آنرا مختل و کشاورزان یکجا نشین را فراری داده تبدیل به عشایر متحرک کردند. زندگی عشایری ایران (بنا بر تاریخ کمبریج) در دوران حمله مغول و تُرکان بوجود آمد. نادانی فرماندهان مهاجم که خود چادرنشین بودند ساختار کارآفرینی و کارگری ایران را که یکجانشینی بود، پاشاندند.

توجه به حقوق کارگری نخستین بار در تاریخ معاصر ایران در ۱۲۸٤ رخ داد که کارگران یک چاپخانه یک اتحادیه تشکیل دادند. پس از جنگ جهانی دوم ، در ۱۳۲۵خ نخستین قانون کار در ایران تصویب شد، که بعلت مخالفت شرکت نفت ایران و انگلیس به اجرا در نیامد. نخستین بار در دوران کوتاه دولت دکتر محمد مصدق بود که توجه جدّی به حقوق کارگران و کشاورزان شد و اتحادیه های کارگری آزاد شدند.

۱۰۵ سالگی نَسل کُشی ارمنیان بدست تُرکان عثمانی

از: کورش زعیم

تاریخچه مهاجرت تُرکان به خاورمیانه

تُرکان مردمانی بودند که در شمال آسیای میانه در حد فاصل مرزهای سینکیانگ مغولستان و قزاقستان زندگی میکردند و همانند پسرعموهای مغولشان در اسب سواری و تیراندازی ماهر بودند. تُرکان مردمی جنگجو و بی اندازه وفادار به طایفه خود بودند. در سده هشتم میلادی، اسلام تا آمودریا گسترش یافته بود و ترکها با دین اسلام آشنا شدند و بسیاری به آن گرویدند. طایفه هایی از آنها در اواخر حکومت سلجوقیان به آناتولی که در سلطه عباسیان بود کوچ کردند، گروهی هم به خدمت خلیفه درآمدند. در میانه های سده نهم، تُرکان در دربار خلیفه عباسی قدرت یافتند و در سده یازدهم به اوج قدرت رسیدند. در ۱٠۷۲م که سلجوقیان بر امپراتوری بیزانس (روم خاوری) پیروز شدند، آناتولی در برابر نفوذ تُرکان گشوده شد.

هلاکوخان مغول وقتی بخش شمالی رودخانه های دجله و فرات را تصرف کرد، تُرکان را به باختر آناتولی راند. در ۱۲۵۸م، بغداد به دست هلاکوخان فتح شد و سپاهیان او بیش از یک میلیون مردم بغداد را قتل عام و شهر را بکلی ویران کردند. مغولان سرانجام در نبرد "عین جالوت" که در ۱۲٦۱م، در نزدیکی اورشلیم میان هلاکوخان و سپاهیان مصر و دیگر کشورهای اسلامی که از پیشرفت مغولان وحشت زده شده بودند درگرفت شکست سختی خوردند و گریختند.

با شکست مغولان در عین جالوت، تُرکان در منطقه کوچک خود در غرب آناتولی قدرت گرفتند و با سلجوقیان متحد و کم کم جانشین آنها شدند. رهبر تُرکان عثمان اول پسر "ارتُغرل" بود. یکی از پادشاهان تُرکان به نام سلطان محمد دوم در ۱٤۵۳م، کنستانتیناپولیس را گشود و به امپراتوری روم خاوری پایان داد و به "فاتح" معروف شد و نام شهر را "اسلام پولیس" یعنی شهر اسلام یا به گویش عربی اسلامبول گذاشت. این سلطان سلیم نوه سلطان محمد فاتح بود که در ۱۵۱٤م به ایران حمله کرد و در جنگ چالدران شاه اسماعیل یکم را شکست داد و غرب ایران (کردستان و عراق و آذربایجان) را تصرف کرد. در جنگهای پسین ایران آذربایجان را پس گرفت.

بیانیه جبهه ملی ایران (سامان ششم)

  تامین مالی مبارزه با کرونا

به نام خداوند جان و‌ خرد

تامین منابع مالی برای عبور از بحران کرونا نیازمند تخصیص بخشی از درآمد یا بودجه نهادهای حکومتی است.

در شرایط کنونی که کشور با شیوع ویروس کرونا مواجه است، جبهه ملی ایران در راستای منافع ملی و حفظ جان شهروندان ایرانی و کاستن از تبعات منفی اقتصادی بحران فعلی، خواستار توجه مردم و نهادهای حکومتی به موارد زیر است:

1-در این شرایط بحرانی، با همه تلاشی که کادر بهداشت و درمان کشور برای نجات جان شهروندان، با مایه‌گذاشتن از جان خود داشته است، متاسفانه شاهد جان‌باختن هزاران تن از هم‌میهنان بوده‌ایم، لذا طبق نظر کارشناسان بهداشت، رعایت اصول قرنطینه خانگی و تداوم فاصله‌گذاری فیزیکی (اجتماعی) تا رفع کامل خطر شیوع بیماری، برای همه مردم و نهادهای دولتی و غیر دولتی لازم است .

2-اگرچه به نظر می‌رسد برای تامین مالی بخشی از هزینه‌های مبارزه با کرونا، اخذ وام از بانک جهانی ساده‌ترین گزینه است اما با وجود تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی، تحمیل استقراض خارجی به بدنه اقتصاد کشور می‌تواند زمینه وابستگی و تضعیف بیشتر اقتصاد را فراهم کند و همچنین شبهات هزینه‌کرد ناموجه مبالغ استقراضی را دامن بزند.

لذا پیشنهاد می‌شود به جای اتکا به منابع مالی خارجی، از ظرفیت منابع مالی داخلی به صورت قانونی برای تامین بخشی از هزینه‌ها و پرداخت خسارات قرنطینه به مردم استفاده شود.

آیا امسال باید نوروز را جشن بگیریم [1] ؟

این سال 1398، سال فاجعه  و مصیبت پشت مصیبت نه از روی تصادف، سرنوشت یا رویدادهای پیش بینی نشدنی بلکه تنها به دلیل بی لیاقتی مدیریتی، فساد پایان ناپذیر و بی اعتنایی به ارزش جان مردم بود.

افزون بر آسیب های جانی و مالی دهه های گذشته که مردم را جان به لب کرده بود، سال 98، از دیدگاه بیرحمی نسبت به مردم کم نظیر بوده است. ما در این سال سیلهای خانمان برانداز در چند استان داشتیم که صدها هم میهن را کشت، صدها هزار تن را بی خانمان و از هستی ساقط کرد و تا کنون هیچ کمک کارساز و بازسازی خرابیها انجام نگرفته است. ما و دوستانمان که از سه استان آسیب دیده دیدار داشتیم و تا حدی که توان داشتیم که ناچیز بود کمک کردیم، آه و اعتراض سیل زدگان را دیدیم و شنیدم که فقط نفرین میکردند که قول میدهند و عکس یادگاری میگیرند و میروند. هنوز زمین لرزه زدگان کرمانشاه بی خانمان در شرایط چادر نشینی زندگی میکنند. ولی پولهای کلان به عراق و سوریه و لبنان و یمن میرود که با ده درصد آن میتوانستند همه مشکلات زمین لرزه و سیل را حل کنند.

جنبش ملي شدن صنعت نفت چه دستاوردي داشت؟

كورش زعيم

روز 29 اسفند 1329، روز استقلال سياسي و اقتصادی ایران بود. استقلال سیاسی و استقلال اقتصادی جدايي ناپذيرند. دهه ها بود كه دولت های ایران توان اعمال سياست مستقل اقتصادی نداشتند. سیاست اقتصادی كشور با سیاست خارجی درآمیخته بود و در جايي كه برنامه اقتصادي كشور با منافع دو کشور قدرتمند جهان که در نزدیکی ایران مستقر بودند رويارو مي‌شد، دولتمردان بايستي كه عقب نشيني و منافع اقتصادي كشور را فداي بقاي حكومت خودشان مي كردند. قراردادهاي زيانبار در راستای تامين منافع استراتژیک و اقتصادی كشورهاي بيگانه قدرتمند در منطقه به ما تحمیل می شد. سیاست خارجی ایران بر پایه «موازنه مثبت» بود، یعنی به هر دو ابرقدرت خارجي امتیاز داده می شد تا هر کدام برای حفظ منافع خودشان هم شده، کشور را در برابر دیگری حفاظت کند. بهمین دلیل، خواستهايی که از سوی انگلستان يا روسیه می رسید، حتا اگر به زيان منافع ملت ايران بود، كمابيش پذیرفته می شد. سیاست موازنه مثبت، همراه با بی لیاقتی و فساد دستگاه حكومتي و بی توجهی به منافع ملي، باعث افزایش چشمگیر نفوذ این دو ابر قدرت و حتا دخالت مستقیم آنها در امور داخلی کشور شده بود.

براي بیش از یک سده، ایران صحنه رقابت انگلستان و روسیه شده بود و دولتهای ایران هیچ تصمیم مستقلی نمی توانستند بگیرند. ايران در اثر بي لياقتي و فساد و بي اعتنايي حكومتها به منافع ملي، چنان ناتوان و فقير و درمانده شده بود كه اگر دو كشور قدرتمند روياروي يكديگر نبودند، اشغال و مستعمره كردن ايران كار يك روز بود. در جنگ جهاني یکم (18-1914) انگلستان به بهانه جلوگيري از پيشروي ارتش عثماني، در سال 1918 (1298 خورشيدي)، ايران را اشغال كرد. در طي سه سال و نيم كه ايران در اشغال نظامي انگلستان بود، تحقيرآميزترين رفتار را با ما روا داشتند. گراني مواد غذايي به علت جنگ جهاني، خريد گسترده غله و فراورده هاي كشاورزي و مواد خوراكي ايران توسط دولت انگلستان براي ارتش خود، خودداري انگلستان از وارد كردن غله از هندوستان و ميانرودان، جلوگيري از ورود كمكهاي غذايي امريكا به ايران و خودداري از پرداخت بهاي نفت ايران، باعث شد كه يكي از بزرگترين فاجعه هاي انساني، كه ميتوان آن را بزرگترين نسل كشي سده بيستم خواند، در ايران رخ دهد. نبودن غله و مواد خوراكي براي مردم، نبودن پول و اعتبار كافي براي واردات آنها و گراني ناشي از جنگ، قحطي بزرگ و بي سابقه اي را در ايران بوجود آورد كه در مدت دو سال بين 9 تا 10 ميليون تن از جمعيت بیست ميليونی ايران از گرسنگي و بيماري تلف شدند. با وجود اينكه كشور ما را اشغاگران آسيب فراوان زدند و تخريب كردند و بيشترين تلفات و ضايعات هر كشور ديگر در جنگ را تحمل كرديم، به علت حقير و ذليل بودن دولت ايران در آن روزها و سياست بين المللي براي سرپوش گذاشتن بر اين فاجعه بي سابقه، حتي به عنوان يك مظلوم يا قرباني هم شناخته نشديم، هيچكس به ياري ما نيامد و هيچ كشوري به ما غرامتي هم نپرداخت.

 

پیام جبهه ملی ایران (سامان ششم)

به ملت ستمدیده و در بند ایران

هم میهنان گرامی، هنوز در جبهه ملی ایران از صدور بیانیه و تحلیل درباره عدم رسیدگی به زمین لرزه کرمانشاه و سیل در گرگان و لرستان و خوزستان، کشتن دهها کولبَر در کردستان، قربانیان سیل در بلوچستان، کشتار هزاران تن هم میهن ناراضی در آبان 98، منفجرکردن هواپیمای مسافری با موشک سپاه و قتل 176 تن از بهترین شهروندان ما، زیر پا کشته شدن دهها تن بعلت سوء مدیریت در خاکسپاری قاسم سلیمانی و انجام انتخابات نمایشی مجلس رژیم و تحمل دروغ های تمام نشدنی حاکمیت فارغ نشده بودیم که فصلی دیگر از کارنامه بصیرت گرایان جمهوری اسلامی ورق خورد و شرکت هواپیمایی ماهان (وابسته به سپاه) از آغاز شیوع بیماری ویروسی کرونا در شهر ووهان چین، با وجود منع سفر وزارت بهداشت، طی دهها سفر هزاران تن از اتباع چین را از مرکز شیوع بیماری به قم آورد و گسترش این بیماری خطرناک را به سراسر ایران پخش کرد و صدها تن را کشت و از اینجا به سراسر جهان منتشر و باعت هزاران مرگ و یک بحران جهانی شد. نمونه هایی از سیاست و تدبیر جمهوری اسلامی در طی چهار دهه گذشته.  

 

جبهه ملی ایران – سامان ششم

نقض حقوق شهروندی اقلیتهای مذهبی و مهاجران را محکوم میکند

 در حکومت جمهوری اسلامی تخلفی از اصول و حقوق انسانی، شهروندی و عقیدتی نیست که انجام نشود. حتی کودکان هم از تبعیض، محرومیت و خشونت های جمهوری اسلامی مصون نیستند. خودداری از صدور کارت ملی، که داشتن آن برای هر کار اداری از جمله دانش آموزی ضرورت دارد، برای کودکان ایرانیِ زاده شده از پدران و مادران بهایی از تازه ترین زشتی های حکومت جمهوری اسلامیست که متجلی میشود. همچنین خودداری از صدور شناسنامه برای هزاران کودک بلوچستانی و کودکان زاده شده از مهاجران یا پناهندگان به ایران از زشتی های دیگر و نقض فاحش حقوق کودکان در جمهوری اسلامی است، در صورتیکه بر پایه اصول حقوق بشر، هر کودک زاده شده در هر کشوری بایستی از تمامی حقوق تعریف شده انسانی برخوردار باشد.  

از جمله اقدامات ضد حقوق بشری جمهوری اسلامی که این نظام را بیش از پیش منفور جامعه ایران و در سطح بین المللی کرده آزار و زندانی کردن ایرانیان دو تابعیتی است که آنان را به بهانه های مختلف بازداشت و زندانی و مانند مافیاهای گروگانگیر بین المللی برای آزادیشان باج خواهی میکنند. کشورهای تابعیت دهنده دوم این هم میهنان مهاجر ما نسبت به نوشهروندان خودشان چقدر مهربانتر از جمهوری اسلامی نسبت به شهروندان ایران هستند که از هیچ اقدامی برای آزادی آنان از چنگال جمهوری اسلامی دریغ ندارند.